Eten in drinken in Frankrijk
Kazen uit de Alpen
De alpen kennen we vooral van bergen, wandelingen en natuurlijk wintersport. Maar voor dit alles werd uitgevonden was er al kaas, en vooral lekkere kaas. Hoog in de Alpen groeit tussen de bergtoppen rijk en kruidig gras op de weiden. Dat wordt in zomer door de koeien omgezet in heerlijke romige melk die uiteindelijk wordt verwerkt tot kaas, hele goede kaas. (meer…)
E-Magazine
Bonneval sur Arc: alpendorp met huizen van leisteen ***
De Col de d’Iseran is de hoogste pas in Europa waar je met een auto over kan. Het landschap is ruw maar prachtig en de lange klim waard.
Naarmate je hoger komt wordt de weg steeds smaller en omdat je vanaf Val d’Isere veel aan de dalkant rijdt had ik bij een passeren van enkele tegenliggers op bepaalde plaatsen toch een beetje angstzweet op de rug. Eenmaal boven is het puur genieten van het uitzicht op de verschillende gladsjers. Boven de boomgrens lijkt het een andere wereld; kaal, ruw, mooi maar ook best gevaarlijk. Dat laatste kwamen wij achter toen we op de col een wandeling maken toen een koude wind opstak. Het was die dag al niet zo heel warm en door de wind zakte de temperatuur binnen een paar minuten onder de 10 graden. Dit was begin augustus en er was niets aan de hand maar toch geeft het aan hoe het op die hoogte snel kan veranderen.
Marmotten
De tocht vanaf Col de l’Iseran naar Bonneval sur Arc is prachtig en je komt door enorme dalen inclusief mooie watervallen en alpenweides. Rijdt daar niet te snel en je kan niet te veel stoppen om je ogen de kost te geven. Het wordt helemaal leuk als de marmotten zich laten zien. Deze gezellige beestjes zijn niet bang voor mensen en als je niet dichtbij komt dan een meter of tien blijven ze gewoon zitten en doen ze hun ding.
De afdaling naar het dorp is prachtig en naast flink wat motorrijders was het begin augustus niet echt heel erg druk. Je auto zet je net naast het dorp waar de overblijvenselen van een oude brug zijn te bewonderen. Vanaf de parkeerplaats steek je gemakkelijk het dorp in waar eigenlijk niet heel erg veel te doen is. Er zijn wat kleine pleintjes, mooie straatjes en natuurlijk een kerkje.
Het grootste huis van het dorp heet toepasselijk ‘Grande Maison’ en boodt ooit onderdak aan een rijke familie uit Piemonte toen in de negentiende eeuw de Savoie bij Frankrijk ging behoren. Verwacht in dit pand geen museum of iets dergelijks maar een slager en de bakker. Dat zijn natuurlijk ook interessante zaken al was bij ons bezoek de slager niet open, niet zo raar op zondagmiddag natuurlijk.
Vanaf het pleintje voor het ‘Grande Maison’ loopt een prachtig straatje naar het kerkje. Deze laatste is niet echt heel bijzonder maar het heeft wel een opvallende houten vloer. Dat zie je niet vaak maar hier is het dus chic want hout is in deze streek een luxe product. Halverwege de kerk is een café waar wij een koffie en een crêpe nuttigden.
Straatje in Bonneval sur Arc met op de achtergrond het kerkje van het dorp.
Helaas zijn de culinaire talenten hier even schaars als hout in deze omgevening. De koffie was niet te drinken en de crêpe’s veel te vet. Dat mocht echter de pret niet drukken en we zaten lekker op het terras te genieten van de zon terwijl de buurvrouw van het café met een pickhouweel een sleuf in haar voortuin maakte.
Opvallend aan de huizen in Bonneval sur Arc zijn de lage balkons die vaak direct onder het dak zijn geplaatst. Hier wordt koeienmest gedroogd die tijdens de winter wordt gebruikt als brandstof in de kachel. Ook hieruit blijkt maar weer hoe schaars hout is in deze omgeving.
L’Écot
Wie zin in een wandeling is de tocht naar het gehucht L’Écot een aanrader. Dit dorp ligt op een vlakte op tweeduizend meter hoogte en herbergt stenen huizen en een kapel uit de twaalfde eeuw. Vanuit Bonneval sur Arc is het binnen een uur goed te bereiken en wie verder wil wandelen kan zijn lol daarop want L’Écot is een knooppunt van routes.
Rogier SwagermanSixt-Fer-à-Cheval: alpendorp met enorm keteldal **
Aan de linkerkant staan een paar huizen terwijl aan de andere van de weg parkeerplaatsen en terrassen elkaar afwisselde waar daar naast een paar meter lager een rivier woest zijn weg zoekt. We parkeerden onze auto om de boel te inspecteren. Er is was wel iets van een pleintje met een fontein maar alles was best een beetje saai en buiten het natuurschoon helemaal niet bijzonder.
We besloten de brug over te steken om daar te zoeken naar het mooie van het dorp. En hoewel er best mooie huizen stonden was het allemaal niet bijzonder. Een beetje teleurgesteld stapten we de auto maar weer in om verder te zoeken aan de andere kant van de rivier. Hier kwamen we ook niet veel verder en uiteindelijk reden we terug naar de brug en sloegen rechtsaf richting het natuurpark.
Natuurpark
Het park bleek veel publiek te trekken en na een kilometer of wat stonden we in de file voor een loket. Het bleek dat je voor de auto hier alvast een parkeerkaartje moest kopen of verder te lopen. Aangezien we iemand in een rolstoel bij ons hadden en het pad er nogal slecht uitzagen betaalden we maar en reden verder.
Na een aantal kilometer kwamen we aan bij een zeer grote parkeerplaats die nogal ruw was aangelegd. Dit was enige momenten in Frankrijk dat ik spijt had geen SUV te rijden want de parkeerplaats was nogal rotsig en had veel hoogte verschillen. Daarbij stonden er nogal wat auto’s zodat het nog moeilijk was om een plekje te vinden. Gelukkig mochten onze vrienden in de rolstoel helemaal tot in het keteldal rijden.
Zij stonden er dan ook al een tijdje voordat wij daar aan kwamen wandelen. Eenmaal in het dal begrepen waarom Sixt-Fer-à-Cheval een Plus Beaux Village de France was. Dit is ongetwijfeld één van de mooiste keteldalen in de Alpen en waarschijnlijk in Europa. Het is ongelofelijk groot met aan drie kanten reusachtige muren. Deze zijn echter zo ver weg dat je echt goed moet kijken om de vele watervallen die langs de muur lopen te onderscheiden.
Helaas waren wij niet in staat om een flinke wandeling te maken maar we gaan zeker hier nog eens terug om dat wel te doen. Wij hebben slechts een van een lekkere picknick genoten terwijl we hebben genoten van het zeer fraaie landschap.
Maar als je wel een lange wandeling achter de rug hebt dan kan je in één van de restaurants een welverdiende maaltijd genieten waar je kan genieten van de traditionele gerechten uit de Savoie. Dat daar een flesje witte wijn niet mag ontbreken hoeft niemand je te vertellen.
Yvoire: dorp met uitzicht over het meer van Genève *****
Op het pleintje voor de kerk staat een prachtige boom die in een zomer voor aangename schaduw zorgt.
Vanaf de Mont Blanc strekt zich een soort hoogvlakte uit dat zich tot aan het Meer van Genève. Best een aardige omgeving maar het is even schrikken als je gewend bent om de hele dag naar de hoogste alpentoppen te kijken. Halverwege bekroop mij het gevoel van spijt van deze rit. Waarom laat ik het meest spectaculaire landschap van Frankrijk, en misschien wel van Europa, achter mij om een dorp te bezoeken?
Eenmaal aangekomen troffen wij enorme parkeerterreinen waar we wonder boven wonder onze auto achterlieten op een schaduwrijk plekje. De schaduw en het grote parkeerterrein gaf ons een beetje hoop want daar was nog niets van de schoonheid van het dorp te zien. Yvoire is zoals het mooiste meisje van de klas waarvan bescheidenheid niet alleen de schoonheid camoufleert maar ook daar een onderdeel daarvan is.
De pracht van het dorp laat zich pas zien als je de poort door bent. Hier staat je direct in een prachtig straatje vol met middeleeuwse huisjes. De één nog mooier dan de ander. En ja het is er ook heel druk maar dat boeide mij helemaal niet want ik wist dat de autorit niet voor niets was geweest; dit is een mooi dorp!
En het werd alleen nog maar mooier. Yvoire heeft niet alleen prachtige straatjes, het heeft een prachtig kasteel dat met zijn fundering in het meer van Genève staat. Het verdedigingswerk beschikt over een eigen haventje en dat maakt het een perfect decors voor de verfilming van de graaf van Monte-Cristo of zoals mijn dochter opmerkte; “Als ik een locatie voor ‘Wie is de Mol?’ zou mogen uitzoeken zou ik het hier doen.”
Veerboot
Aan de westelijke zijde van het kasteel bevindt zich de grote jachthaven. Hier kan je lekker zitten, een ijsje eten of iets drinken en gewoon heerlijk kijken want er is genoeg te zien. Zeker op de pier heb je prachtig uitzicht op het meer waarop zeilboten het water snijden. Hier kan je ook de veerboot naar Zwitserland nemen die je in 30 minuten naar de Nyon brengt. Wij hebben het niet gedaan.
De veerboot naar Zwitserland is net aangemeerd in het haventje.
Aan de andere kant van het kasteel ligt een oudere haven en dat is ook weer zo’n mooie plek waar je uren kan zitten. Vroeger was dit een vissershaven maar tegenwoordig liggen hier voornamelijk plezierboten. De pier ligt als een halve maan om de haven heen en verraadt hoe het kan spoken op het meer. Tijdens ons bezoek was het erg warm. hield het meer zich rustig en werd de pier gebruikt om een frisse duik te nemen in het diepe water.
Parkje
Yvoire heeft gezellige straatjes vol met leuke winkeltjes. In de zomer kan het er wel druk zijn,
Naast het haventje ligt een park met een groot grasveld met schaduwrijke bomen en zelfs een strandje waar kinderen heerlijk in het water kunnen spelen. Dit alles met een fantastisch uitzicht op het meer en het dorp. Wat een feest.
Vanaf de oude haven loopt een straat een beetje steil omhoog waar het dorp mij overtuigde om hem vijf sterren te geven. Want naast mooie straatjes, een kasteel, twee prachtige haventjes en een mooi park met strandje mistte ik nog een mooi plein. En die is er ook gewoon, inclusief een oude boom, fontein en leuk terras. Voor ons was het tijd voor een lekker ijsje en dat hebben we dan ook maar besteld.
Yvoire is een heel erg mooi dorp en ja het is er inderdaad druk, maar omdat het vrij groot is en voldoende voorzieningen zijn valt het niet zo erg op.
Albertville – Conflans: middeleeuws dorp met Olympisch uitzicht ***
De vallei is vruchtbaar, hier wordt heerlijke witte wijn gemaakt, en ligt op een strategische plek tussen Frankrijk, Zwitserland en Italië. Conflans ligt halverwege het dal en controleert de zuidoostelijke toegang hiervan. Het is niet zo verwonderlijk dat deze plek door de Romeinen is gekozen voor een nederzetting die dankzij handelscontacten met Milaan, Lyon en Vienne in de eerste eeuwen na Christus een bloeiperiode kende. Conflans zelf was hierin slechts van militaire betekenis, de handelsplaats zelf lag ten westen van het huidige Albertville in Gilly sur Isère. Er zijn dan ook weinig Romeins zaken te ontdekken in Conflans maar des te meer middeleeuws want in de veertiende eeuw kende het dorpje wederom een groei en daar is nog veel van te zien.
Bereikbaarheid
Om Conflans te bereiken kan je het best via de N90 rijden en afslaan vlak voordat de weg de Isère over gaat. Neem vervolgens de eerste brug over de rivier en hou die aan je linkerhand. Na een minuut of twee zie je dan aan de rechterkant de weg naar Conflans. Je kan het dorp ook via de andere kant bereiken maar daar is bijna geen parkeergelegenheid.
De Porte de Savoie is de ingang tot Conflans
Tijdens ons bezoek was het weer somber maar gelukkig wel droog. Vanaf de parkeerplaats is het flink klimmen om de kleine poort te bereiken. Bij het beklimmen van de trap troffen wij een Belgisch echtpaar met het hoofd in de klimop in een redelijk staat van opwinding. Navraag wees uit dat zij een bijzondere slak hadden gevonden tussen de bladeren van de wingerd. Kennelijk was het uitzonderlijk geval want er werd druk gefotografeerd en telefonisch contact gezocht met de andere leden van de slakkengemeenschap. Conflans is dus ook een uitstekende plek voor slakkenliefhebbers.
Eenmaal door de poort sta je plots in de intieme wereld van het dorp. De hoofdstraat, de Rue Gabriel-Pérouse, leidt je naar het centrale plein. Hier vind je leuke winkeltjes waar ambachtelijke producten worden aangeboden. Opvallend zijn de gesmeden uithangborden die worden gemaakt in de historische smederij in Marthod. Liefhebbers kunnen deze smederij nog bezoeken die enkele kilometers ten noorden van Albertville ligt.
Kerk
Interessant is de kerk die aan je linkerhand verschijnt. De ligging is opvallend en de stijl is niet echt zoals je die in Frankrijk verwacht. De kerk uit de achttiende eeuw staat flink hoger dan de straat en het pleintje ervoor wordt beheerst door twee trappen die zich naar de ingang krullen. Op de gepleisterde gevel zijn schilderingen aangebracht die meer Oostenrijks dan Frans aandoen.
De kerk van Conflans doet meer denken aan Duitsland dan aan Frankrijk.
Binnen staat een indrukwekkend goudkleurig altaarstuk met redelijk schilderijen in een kleurig geschilderd interieur. Het deed mij denken aan de bouwsels in de Dom in Trier, het is zeker interessant, maar ik kan het niet heel mooi vinden. Wel mooi is de preekstoel waar een houtbewerker helemaal los is gegaan met als resultaat een knap maar ook een prachtig beeldhouwwerk.
Kasteel
Terug buiten besloten wij niet terug naar de hoofdstraat terug te keren, maar een pad te nemen dat achter de kerk loopt. Dit is een leuke route dat ons naar het kasteel, of wat er van over is, bracht. Ooit een machtig bouwwerk die de omgeving beheerste, nu is het een park met een groot terras met een prachtig uitzicht over het dal en Albertville. Een prima plek voor een picknick, te rusten en lekker te genieten.
Hier stond ooit een kasteel en is nu een parkje met een prachtig uitzicht op het dal van Albertville.
Op de terugweg komen we langs Grande Place, het bloemrijke centrale plein van het dorp met mooi huizen en een goede fontein. De terrassen maken het plaatje compleet, maar niet voor ons want het begon net te regenen. Het Rode Huis trekt op het plein de meeste aandacht. Dit huis er al sinds de dertiende eeuw en is nu het historische museum van het Alberville. De collectie bestaat uit archeologische vondsten uit de omgeving, oude gereedschappen, ski’s en historische meubelstukken. Als je er zin in hebt zijn dit soort plaatselijke musea best leuk, maar wij hadden even niet zo’n dag.
Albertville
Bij een bezoek aan Conflans ontkom je er eigenlijk niet aan om ook even in Albertville te kijken. De stad zelf is niet zo heel erg interessant maar de plek waar de Olympische Spelen in 1992 zijn gehouden is wel leuk. Ik kan mij de opening nog goed herinneren waar aantrekkelijke dames rondliepen in futuristische pakken van doorzichtbaar plastic ballen. Ik vond het prachtig.
De mast in het park die een hoofdrol speelde tijdens de openingsceremonie van de Olympische Spelen in 1992.
De plek van de openingsceremonie is nog te herkennen en vormt nu een onderdeel van een groot park waar allerlei sportieve activiteiten te doen zijn. Dat klinkt bijzonderder dan het is want bij ons bezoek was het koud, regenachtig en vooral heel leeg. Herkenbaar is nog wel de paal waar omheen de opening en sluiting van de Spelen plaats vonden. Even verderop ligt de hal waar het ijshockeytoernooi werd gehouden met daarvoor een enorme stalen bloem waar het vlam brandde. Helaas kan je de hal niet in want die staat op instorten. Een groot bord voor het gebouw meldt dat er wel plannen zijn om de boel te renoveren.
Tegenover de hal lag de schaatsbaan waarvan ik de tribunes direct herken. Nu is het een atletiekstadion want Fransen snappen natuurlijk helemaal niets van lange baan schaatsen. De boel is er nog en wordt nog gebruikt maar daarmee is het wel gezegd; het geheel doet een beetje Oost-Europees aan. Toch de plek historisch want het schaatstoernooi van 1992 is laatste die in de open lucht is gehouden.
Voor de Nederlanders viel het allemaal niet mee. Onze ijskoningin Yvonne van Gennip zakte compleet door het ijs, Leo Visser was meer bezig met zijn carrière als piloot en alleen Falco Zandstra wist zilver te pakken op de 5.000 meter. De Nederlandse mannen werden verder compleet weggereden door de Noorse helden Karlstad en Koss terwijl de dames geen antwoord hadden op het geweld uit de voormalige DDR. Tot de laatste dag dan. Onze Bart Veldkamp reed in een heroïsche rit Geir en Johann Olav naar huis en pakte zo het enige Nederlandse goud in Albertville, op de tien kilometer. Dit bleek het laatste Olympische goud in de open lucht en dat gun ik die Veldkamp wel; wat een held!
Net toen wij het voormalige ijsstadion binnen liepen kregen we te maken met een wolkbreuk, en wat voor één. Hagelstenen zo groot als tafeltennisballen bombardeerden het Olympisch park waarna een belachelijk onweer losbarstte. Het leek wel of Thor nog even gram kwam halen omdat onze Bart het goud voor de neuzen van de Vikingen had gestolen. Ik hou wel van dit soort meteorologisch geweld en het past ook wel bij de redelijke trieste omgeving waar ooit de ogen van de wereld op gericht waren. Nog tien jaar niets doen en ze hebben daar een prachtige ruïne uit de twintigste eeuw. Als je hiervoor gevoelig bent en je bent in de buurt zou je even moeten gaan kijken, het liefst op een regenachtige dag.
Chamonix: Aiguille du Midi en de Mer du Glace *****
Chamonix wordt de hoofdstad van de bergsport genoemd. Aangezien wij geen klimmers zijn, drie van de vier gezinsleden hebben hoogtevrees, dachten wij niet zo veel te zoeken te hebben in dit stadje aan de voet van de Mont Blanc. Maar dat bleek helemaal verkeerd gedacht want Chamonix is helemaal leuk en wij hebben er ons […]