Saint-Germain-Source-Seine **De bron van de Seine
De Seine is net als de Maas een regenrivier, al de regendruppels worden verzameld en vormen zo met zijn allen de rivier. In het geval van de Seine gebeurt dit over een flink gebied dat grofweg tussen Dijon in het zuiden, België in het noorden, Toul in het oosten en Le Havre in het westen ligt. Dat zijn bijna allemaal Franse druppels als zitten er ook een paar bij die in het zuiden van België vallen.
Dit water verzamelt zich in allerlei stroompjes, beekjes en andere rivieren die uiteindelijk allemaal in de Seine uitmonden. Sommige rivieren zoals de Marne, Oise, Aube en Yonne zijn op zichzelf al grote en brede rivieren als ze zich bij de Seine voegen.
De Yonne is zelfs groter dan de Seine zelf waardoor het eigenlijk vreemd is dat de Seine vanaf het punt dat de Yonne in de Seine uitmondt, nog Seine heet. Het is namelijk normaal dat de als twee rivieren samen komen de rivier die daar uit ontstaat naar de grootste te noemen. Er zijn dus sterke argumenten om te zeggen dat Parijs aan de Yonne ligt. Al is dat nogal een operatie want alleen de dorpen en steden hernoemen die de naam van de rivier voeren is al een stevige klus.
Côte d’or
Maar terug naar de Seine en wel de bron daarvan. Deze ligt ten noordwesten van de Dijon en aangezien onze gîte daar slechts 15 kilometer vanaf lag konden we niet laten om er even te gaan kijken. Wie houdt er immers niet van een mooi startpunt van zoiets beroemd als de Seine, ik wil in ieder geval.
De bron van de Seine bevindt zich in een grot met een aardig beeld.
Het begin van de rivier ligt in het plaatsje Saint-Germain-Source-Seine; een mooie functionele naam waardoor er bijna meer geen verwarring kan ontstaan bij de hedendaagse toerist. Die verwarring is er ook niet want je rijdt er zo heen.
Groene vallei
De bron, of beter bronnen want het water op deze plek borrelt op meerdere plekken omhoog, van de Seine bevinden zich in een mooie smalle groene vallei. Het is een aangename plek die goed is aangegeven en je de auto parkeer je gewoon naast de weg, de D103 in dit geval.
Parijs is niet ver weg want sinds 1865 is de hoofdstad eigenaar van de grond waar de rivier zijn oorsprong vindt. Dat is altijd een leuk om totaal onbelangrijke feitje om te weten, wie is er niet dol op!
Het hoofdstedelijk bestuur heeft wel iets van de plek gemaakt want de bronnen bevinden zich in een goed onderhouden parkje met een mooi gazon, mooie bomen, een aantal beelden en natuurlijk de bron zelf. Hieruit zoekt de jonge Seine de weg naar de zee en slingert zij zich door het gazon zoals zij honderden kilometer verder ook doet in het Normandische landschap.
Godin
De bron, of beter de hoofdbron, is te bewonderen als een klein bassin in een halve grot. Midden in het water staat een beeld van Seqvana, een Keltische godin met die bekend was vanwege haar helende krachten. De grot komt niet echt natuurlijk over maar ik ben er niet achter gekomen of die ook door mensen is gemaakt voor de leuk en de mooi.
Het beeld stamt uit de negentiende eeuw en zal niet de nobelprijs voor de kunst winnen. Het staat er wel leuk in de grot met het heldere water dat er onder stroomt.
Het is een gemoedelijk plek in de Bourgondische heuvels en dat was onze voorouders ook al opgevallen. De Galliërs hadden hier al een heiligdom gebouwd ter ere van de eerder genoemde godin en nadat de Romeinen het gebied hadden overgenomen ontstond er vlakbij een kleine nederzetting.
Romeinen
Nu waren de Romeinen dol op water en het moet hier in de oudheid een redelijke drukke boel zijn geweest, veel drukker dan nu in ieder geval. Tijdens ons bezoek was het niet mogelijk om de Romeinse resten te bekijken want deze waren allemaal afgezet voor archeologisch onderzoek.
Het parkje nodigt uit voor een wandeling maar we kwamen er al snel achter dan je niet heel erg ver komt. Na een paar honderd meter liepen we tegen een hek aan. Er is wel een wandelroute maar die loopt gewoon over de weg.
We hebben ons even goed prima vermaakt door over de eerste brug over de Seine te lopen en de beelden te bekijken. Het is ook bij mooi weer een prima plek voor een goede picknick.
Video van Saint-Germain-Source-Seine
Beelden van Saint-Germain-Source-Seine
E-Magazine Bourgondië
In bezit een ereader of tablet? Download dan het E-Magazine over Bourgondië. Deze lees lekker je op je vakantieadres en ontdek je mooiste dorpen en leukste plekken.
Kaart van Saint-Germain-Source-Seine en omgeving
Les plus beaux villages de France weergeven op een grotere kaart
In de buurt van Saint-Germain-Source-Seine
Rogier SwagermanSaint Hilaire: Abdijdorp tussen Carcassonne en Limoux ***
Toen mijn partner de kinderen voor de eerste keer hier naar bed bracht boden ze mij direct hun eigen kweek aan en dan heb ik het niet over wijn. Als je uit Amsterdam komt dan ben je automatisch een kenner van bepaalde genotsmiddelen en dat is eigenlijk niet vreemd want wij gaan er immers ook vanuit dat elke Fransman wel iets van wijn weet, wat ook zo is natuurlijk. Evengoed was het een vreemde ervaring maar wel gezellig. Maar wijn maken ze hier wel degelijk, best lekkere trouwens maar daarover later meer.
Abdij
Terug naar het dorp en zijn klooster. Hoewel het godsdienstige instituut ouder is, zijn de meeste gebouwen die er nu staan rond veertiende eeuw gebouwd. Bijzonder is het kloosterhof dat tot mijn verbazing gewoon openbaar is. Het hof lag precies tussen onze vakantiewoning en de bakker in waardoor ik hier elke morgen door een middeleeuws kloosterhof liep; wat een vreugde!
Hier bevindt zich ook de ingang van het klooster zelf en dat is wel een aanrader. Er zijn tal van mooie en interessante ruimtes te zien. Het klooster had zijn bloeiperiode tussen de achtste en twaalfde eeuw. De abdij was tijdens de kruistocht tegen de Katharen een veilige haven maar werd uiteindelijk verwoest door de kruisvaarders.
Dit zou niet de laatste keer zijn dat de boel hier werd gesloopt. Het klooster werd weer opgebouwd maar tijdens de honderdjarige oorlog in de veertiende eeuw was het weer raak. Ook nu weer werd het klooster hersteld waarbij de meeste gebouwen er nu nog staan. Al had dat niet veel gescheeld want ruim tweehonderd jaar geleden raasde de revolutie over Frankrijk. De revolutionairen hadden weinig op met het geloof, stuurden de monniken weg en verkochten het onroerend goed. Pas in de twintigste eeuw werd het geheel gerestaureerd en staat het er weer mooi bij.
In het klooster bevindt zich nog een bijzondere attractie die voor kinderen leuk is. Één van de religieuze ruimtes is zo gebouwd dat al het geluid in een kleine nis wordt versterkt. Als je hier zit kan je zelfs het gefluister aan de andere kant van de zaal horen. Natuurkunde en geschiedenis in één bezoek gevangen en nog leuk ook; wat wil je nog meer.
Blanquette de Limoux
Terug in het kloosterhof doe je er verstandig aan om de westelijke uitgang te nemen. Zo kom je namelijk bij de voorraadkelders van de monniken. Onder deze gewelven waar nu vleermuizen slapen werden de wijnen van het klooster bewaard en dat maakt deze plek bijzonder.
Hier vond een stukje productontwikkeling plaats dat voor ons een metafoor zou worden van rijkdom en luxe. De monniken van dit klooster ontwikkelden hier in de vijftiende eeuw voor het eerst een mousserende wijn. Deze wijn wordt nog altijd gemaakt en heet Blanquette de Limoux. Nu zegt dat mensen niet veel maar de manier van produceren werd in Noord-Frankrijk gekopieerd en die wijn kent iedereen; Champagne. Natuurlijk is de Limoux veel lekkerder want hier is veel meer zon en dat is goed voor druiven. Ik raad ook iedereen aan om een flesje te drinken als je hier bent, het is echt goed spul.
Vreemd genoeg moet je daarvoor niet in Saint Hilaire zijn want de mousserende wijn wordt hier niet meer verbouwd. Ze maken wel erg fijne rode wijn die kan je halen bij de coöperatie Anne de Joyeuses. Deze bevindt zich vlak na de burg over de rivier Le Lauquet achter een prachtig rond paviljoen op de weg richting Carcassonne.
Rogier SwagermanDe grootste kastelen van Frankrijk
Wie aan Frankrijk denkt aan stokbrood, wijn, kaas en kastelen. Van de die laatste hebben ze daar honderden, zo niet duizenden, staan. Groot, klein, lelijk, kapot, romantisch of kitsch, je hebt ze in alle soorten en maten. Maar Frankrijk is ook het land waar formaat wel degelijk belangrijk is en daarom vroeg ik mij af wat nou de grootste kastelen in Frankrijk zijn.
Rogier SwagermanPointe de Corsen; de westelijke punt van Frankrijk **
Het is niet dat we hier onze hele vakantie op plannen maar het is leuk om even te gaan kijken als je toch in de buurt van zo’n punt bent. Zo hebben we het meest zuidelijke stad van Frankrijk bezocht, of eigenlijk van het Franse vasteland; Prats du Mallo. Het uiterste oosten van Frankrijk ligt aan de Rijn bij Karlsruhe en het meest noordelijkste stukje ligt aan het strand bij België. Beide zijn leuk maar niet zo spectaculair.
De oriëntatietafel staat op een mooie plek en het is altijd leuk om te kijken waar altijd ligt.
Het hoogste punt van Frankrijk heb ik even voorbij laten gaan omdat toch een beetje gedoe is om de Mont Blanc te beklimmen. Hoewel we er dichtbij zijn geweest ben ik nog niet op het noordelijkste puntje van Frankrijk gestaan maar dat gaat er zeker nog wel van komen en dat geldt ook voor het meest oostelijke punt.
Het meest westelijke puntje hebben we wel afgestreept want tijdens een bezoek aan Bretagne hebben we Pointe de Corsen bezocht. Zoals vaak op vakantie waren we gewoon een beetje aan het rondrijden toen er een bord zagen die het westelijkste puntje van Frankrijk aanwees. Zoiets kun je gewoon niet negeren en dus reden wij richting Pointe de Corsen.
De weg is er naar toe is mooi, zoals het noordelijke deel van de Finistère mooi is, maar niet heel bijzonder. Dat wordt het pas als je in de buurt van de zee komt, en dan is het ook direct heel erg mooi.
En zo is het ook bij Pointe de Corsen dat een beetje verstopt ligt. Niet dat je ontzettend je best moet doen om het te vinden want het enige wat je moet doen is even goed opletten op de afslag niet mist. Let dus goed op als je een grote zendmast in beeld hebt want dan moet je afslaan richting de zee.
Wandelen
Eenmaal op het juiste weggetje is het niet ver meer naar de parkeerplaats. Ondanks het hoogseizoen stonden er slechts vier auto’s, lekker rustig. Op de parkeerplaats bleken de pubers achterin geen zin in een lange wandeling. In elke relatie is het geven en nemen en na een kleine edoch heftige discussie bleek dat wij als ouders degene waren die op dit moment moesten geven; we zouden geen lange wandeling gaan maken.
Even later stonden we bij de oriëntatietafel te genieten van het prachtige uitzicht. Zelfs de net zo opstandige tieners waren er stil van, hun telefoon nog in de hand. Op het pad naar de tafel is op paaltjes nog een leuke quiz te doen over de aarde en alles. De quiz is niet heel moeilijk maar de uitdaging is natuurlijk om de vragen in correct Frans te beantwoorden. Ik had er ééntje fout.
Woeste zee met kliffen
Ze hebben Frankrijk zo gemaakt dat het uiterste westelijke puntje van het vaste land bijzonder mooi is. Hier geen duinen zoals onze kust, in Noord-Holland tenminste, maar een mooi glooiend landschap dat wordt afgesloten met een steile rotswand van een meter of tien waaronder het zoute water tegen de kliffen beukt.
La Pointe de Corsen is het meest westelijke punt van het Franse vasteland maar niet van Frankrijk zelf. Er liggen nog eilanden voor de kust.
Toch is de oriëntatietafel niet het meest westelijke puntje, daarvoor moet je toch nog een klein stukje lopen over een goed begaanbaar voetpad dat onderdeel is van de GR34, of wel de Sentier des Douaniers. Dit voetpad volgt de kust van Bretagne en begint bij de Mont Saint Michel en eindigt bij Morbihan. In totaal is de route een slordige 1700 kilometer lang.
En als je er toch bent dan wil je ook zo dicht mogelijk bij het westelijke puntje komen en dat is ook precies wat we hebben gedaan. Het pad gaat mooi op en neer en om het uitzicht nog wat mooier te maken zijn is de kust hier nog een beetje uitgebreid met enorme rotsen. Om echt bij de westelijke puntje van Frankrijk te komen moet je nog flink wat klauteren. Dat is misschien wel te doen maar wij hebben het toch maar niet gedaan.
Om het westelijke punt nog wat bijzonderder te maken is dit tevens het punt waar het Engelse Kanaal overgaat in de Atlantische Oceaan. Nu weet ik ook wel dat dit afspraken zijn, maar toch is het wel heel erg leuk. Om het feest helemaal compleet te maken zwom er zowaar een zeehond vlak onder ons voorbij. We hadden een uitstekende middag.
Hoewel het weer tijdens ons bezoek niet echt heel erg mooi was; bewolkt en een graadje of zeventien, kan je vlakbij Pointe de Corsen uitstekend zwemmen. Bij het punt zelf is vanwege de sterke stroming zwemmen niet aan te raden maar binnen een paar kilometer zijn er uitstekende stranden te vinden.
Het meest oostelijkste puntje van Frankrijk ligt langs de Rijn bij Karsruhe.
Saint-Antoine-l’Abbaye: kloosterdorp in de Isère
De overblijfselen van zo’n heilige kluizenaar, de relieken, hadden dan ook veel aanzien en niet zelden gebeurden er allerlei wonderen. Voor de relieken van de heilige Antonius werd een klooster gebouwd door de monniken van Montmajour en waarna het uitgroeide tot een dorp en is dus nu een Plus Beaux Village de France.
De gebouwen van de abdij domineren nog altijd het dorp waarbij de abdijkerk de meest opvallende is. In twaalfde eeuw werd er begonnen met de bouw en die zou tot de vijftiende eeuw duren. Ook toen gebeurde het wel eens dat een publiekelijk bouwproject wat langer duurde.
Het resultaat mag er wezen. De flamboyante gotische stijl is nog altijd indrukwekkend en een bezoek aan het dorp is niet compleet zonder een kijkje in de kerk. Neem dan even tijd om het portaal van de kerk goed te bekijken. Het klooster omvat een museum met een prachtige middeleeuwse tuin.
Saint-Antoine-l’Abbaye bevat nog een klein pretpark dat curieus genoeg piraten als thema heeft. Je zou toch monniken of bisschoppen verwachten maar zover reikt het historisch besef van de plaatselijke bevolking kennelijk niet. Niet dat dit heel erg is want piraten zijn ook mooi en de kinderen zal het een worst zijn. Verwacht hier trouwens geen achtbanen en reuzenraden maar gewoon een leuke grote speeltuin met hier en daar een piraat. De kleine kinderen vermaken zich hier prima, pubers vervelen zich waarschijnlijk snel.
Moncontour: gezellig dorp in Bretagne
Het dorp, of eigenlijk stadje, beleefde in de zeventiende eeuw een economische bloei dankzij de productie van linnen en jute. Veel mooie huizen die er nu nog staan zijn in die tijd gebouwd. In één daarvan is een kostuummuseum gevestigd. Het betreft een zeer uitgebreide verzameling van toneelkostuums van de middeleeuwen tot de vroege twintigste eeuw.
Tot slot is het kerkje Église St-Mathurin interessant. Hij is gebouwd in de zestiende eeuw maar helemaal herbouwd in de achttiende en heeft een mooie renaissance gevel. Loop zeker even binnen want de glas-in-lood ramen zijn nog origineel.
Ontdek de mooiste dorpen en leukste plekjes langs de Dordogne in Frankrijk
De Dordogne is een zeer populaire streek in Frankrijk om vakantie te vieren, vooral Nederlanders weten deze streek te waarderen. Het gebied is vernoemd naar de mooie brede rivier die er doorheen stroomt waaraan prachtige steden en dorpjes liggen. De meest bekende is ongetwijfeld Sarlat-la-Canéda met zijn mooie straatjes en gezellige pleintjes met terrassen. Sarlat is dan […]
De mooiste dorpen langs de Lot
Voor veel Nederlanders die de toeristische drukte van de Dordogne willen ontvluchten is de streek langs De Lot een uitstekend alternatief. De rivier ligt maar drie afslagen verder en is iets rustiger. Deze mooie omgeving heeft ook veel te beiden. Naast de prachtige stad Cahors en het bedevaartsoord Rocamadour vind je in de streek de mooiste […]
Axat: ontspannen in de Pyreneeën
In Axat hebben ze er zoveel mogelijk manieren bedacht om blauwe plekken op te lopen; rotsklimmen, abseilen, canyoningen, hydrospeeden, raften en mountainbiken.
Qua voorzieningen: er is een kruidenierswinkeltje dat in staat is je geruime tijd in leven te houden. Maar na dag twee had ik echt méér nodig.
‘Waar is de dichtstbijzijnde supermarkt?’ vroeg ik een Nederlandse reisleidster op de camping.
‘Na de uitgang rechtsaf,’ zei ze behulpzaam. ‘Na twaalf minuten zie je hem aan je linkerhand. Kan niet missen.’
Dus toog ik, op teenslippers, rechtsaf. Na twintig minuten begon ik me enige zorgen te maken. Rechts de rivier, links een rotswand en verderop zo te zien méér rivier en rotswand. Na drie kwartier maakte ik moedeloos rechtsomkeert. Dat betekende: ook drie kwartier terug. Op slippers. Waar mijn tenen nog niet aan gewend waren.
Terug op de camping strompelde ik naar de reisleidster, die geschrokken naar mijn voeten keek. ‘Wat is er met jóu gebeurd?’
Ik keek haar strak aan. ‘Twaalf minuten verderop, zei je…’
Ontzet sloeg ze haar hand voor haar mond. ‘Met de áuto ja!’