Huelgoat ***Dorp aan het meer in het oerbos van Bretagne
Bretagne is vooral aantrekkelijk vanwege zijn ruwe maar prachtige kust maar er zijn ook in het binnenland zeer mooie plekjes te ontdekken. Het dorp Huelgoat is een bijzonder dorp aan de rand van een meer dat wordt gevuld door snelstromende riviertjes en heeft een bijzonder wandelpad door een oerbos.
Na bijna een week langs de kust te zijn geweest wilden we ook wel eens ontsnappen aan de geur van de zee en de wind. Een stukje rijden dan maar en na een klein uurtje stapten we uit de auto in Huelgoat. Geen idee hoe je het uitspreekt maar we genoten direct van het leuke dorpje.
- Duivelsgrot
- Centrum en boulevard
Huelgoat ligt aan een meertje en heeft een boulevard met leuke tentjes die ook op een regenachtige dag een gezellige indruk maken.
We werden aangenaam verrast door de gemoedelijke sfeer op het dorpsplein met een aardig kerkje uit de zestiende eeuw. Helaas was deze dicht en de kleine boulevard langs de oever van kleine meer beviel ons ondanks de regenachtige dag uitstekend.
Voor de verandering had ik deze trip niet voorbereid en mijn partner was deze keer de reisleider. Volgens haar was hier een bijzonder wandelpad met enorme rotsformaties. Hoewel de sfeer in het dorp mij aansprak, had ik vanuit de auto het pad nog niet gezien en was ik dus een beetje sceptisch. Maar ik bleek helemaal fout te zijn en ze bleek meer dan gelijk te hebben.
Het betreffende wandelpad begint naast de brug naast de watermolen en is direct leuk. De route leidt langs, over en onder enorme rotsblokken en deed mij denken aan le Sidobre bij Castres. Daar zijn de stenen nog groter maar hier is en intiemer en zijn ook nog eens grotten en die de pret groter maken.
‘La grotte du Diable’
De enorme rotsenpartijen in het bos zijn indrukwekkend en er heerst een bijzondere sfeer.
De eerste grot die je tegenkomt is de duivelsgrot of ‘La grotte du Diable’ en dat laatste klinkt toch wel iets heftiger. Dat is niet heel erg maar het is toch wel leuk. Na enig klauterwerk sta je in een donker hol waar onder je het water hard onder je door hoort stroment. Het is dan ook wel aan te raden om een mobiel bij je te hebben met een volle batterij zodat je licht hebt. Met 12 procent weigerde mij telefoon licht te geven. Gelukkig had mijn reisleider het beter voor elkaar.
Na deze grot gaat de route weer verder langs de rotsblokken. Hoewel niet echt moeilijk is het voor mensen die slecht ter been zijn niet aan te raden en ook slippers kun je beter thuis laten. Hier heb je het idee dat je al midden in het bos bent loop je feitelijk achter het dorp langs. Dat wordt je ook ineens duidelijk als je een openluchttheater passeert.
Bos voor elfen en kabouters
De enorme stenen, de bomen en de planten met hun bloemen geven het gevoel alsof je op de set loopt van Avatar of Lord of the Rings. Deze plek wordt in de folders ook omschreven alsof je het gevoel hebt dat je elk moment kabouters en een elf tegen het lijf kan lopen. Dat lijkt misschien iets overdreven maar als je er bent geweest snap je wel welk gevoel je zo proberen te omschrijven.
De Roche Tremblante ligt halverwege een heuvel. Hier laat een Galliër de 10 ton wegende steen wiebelen.
Even verder is een bos pad en kom je nog een grot tegen. Iets minder spectaculair als de eerste maar nog altijd de moeite waard om even te bekijken. Daarna kom je op een splitsing waar je verder het bos in kan over een pad naast het riviertje of langs een eettentje naar een heuvel.
Wij namen het bospad waar het water naast je in het riviertje lekker kabbelt op weg naar het meertje bij het dorp. Hier zijn nog wel grote stenen maar minder enorm dan eerder en er zijn tal van plekjes waar je lekker kan zitten om van de sfeer te genieten. Een uitstekende plek voor een picknick waar je bij warm weer ook nog eens de voeten kunt koelen. Er hangt hier een magische sfeer dat nog eens werd onderstreept door een vrouw die haar yoga oefeningen deed. Ik heb daar weinig verstand van maar dit leek mij wel een goed plekje.
Een paar honderd meter verder werden wij echter overvallen door een heftige hoosbui wat ons deed besluiten om terug te keren naar het dorp. Ook voor de yoga-vrouw was het hemelwater te veel want ze was verdwenen. Misschien was het voor zo’n West-Europees oerbos iets te veel oosterse invloed en liet Taranis het regenen en donderen.
Roche tremblante
De watermolen.
Echt boos moet de Gallische god niet zijn geweest want toen wij het eerder genoemde eettentje passeerden hield de donder op. We wilden nog wel even de heuvel zien want daar moest iets bijzonders zijn. Het bleek een rotsblok van van 10 ton die nogal wankel halverwege de heuvel ligt.
Het gevaarte precies ligt zo dat een mens hem aan het wankelen kan brengen. Dat was ook precies wat een belegen Frans sportschooltype aan het doen was. Op zijn aanbod om zijn plek in te nemen heb ik maar bedankt, dat laat ik liever aan de Galliërs over.
Video van Huelgoat
E-Magazine
In bezit een ereader of tablet? Download dan één van de E-Magazine. Deze lees lekker je op je vakantieadres en ontdek je mooiste dorpen en leukste plekken.
Kaart van Huelgoat en omgeving
Les plus beaux villages de France weergeven op een grotere kaart
In de buurt van Huelgoat
Rogier SwagermanCap Blanc Nez: het mooiste panorama op het nauw van Calais ****
De namen klinken van deze kapen niet helemaal overtuigd Frans en dat zijn ze ook niet. Dit stukje Frankrijk is namelijk helemaal niet zo Frans als je zou denken. Het is eeuwen in handen geweest van Engeland en het behoorde zelfs heel even bij de Nederlanden.
Maar de namen zijn nog veel ouder en het woord Nez doet verdacht veel aan het Nederlandse Nes denken wat landtong betekent. Dat is geen toeval want de Deux Cap liggen in het gebied waar rond 800 na Christus Oudnederlands werd gesproken en waar, zoals de naam al doet vermoeden, onze huidige taal uiteindelijk uit voort komt.
Uitzicht Cap Blanc Nez
Een veerboot op weg naar Calais met op de achtergrond de witte rotsen en de haven van Dover.
De noordelijkste cap van de twee, Cap Blanc Nez, is het spectaculairst. Het ligt op bijna 140 meter hoog en daarmee is het de hoogste punt van de omgeving. En dat staat garant voor één van de mooiste panorama’s die je in het noorden van Frankrijk kan vinden.
Als het mooi helder weer is tenminste. Ik heb deze plek twee keer bezocht en twee keer konden we tientallen kilometers ver kijken en dat is een traktatie voor je ogen. Het meest tot de verbeelding sprekend is dat je Dover kan zien liggen. En dan heb ik het niet over de witte rotsen maar de havenstad zelf ook.
Maar daarmee begint de pret pas. Als je eenmaal bent uit getuurd naar Engeland is het volgende wat je opvalt hoe druk het op het water is. Veer- en vissersboten, tankers, containerschepen, zeilboten en zelfs kano’s; alles komt hier voorbij. Het is dan ook het drukste stukje water van de wereld.
Calais
En dan is er nog Frankrijk zelf dat je kan bekijken. Calais is misschien niet de mooiste stad van deze streek maar vanaf een afstand en de juiste hoogte is het wel interessant. De havens, de stad en de veerboten die vertrekken en afmeren; er gebeurt van alles en dat is heel leuk om naar te kijken. Het gaf mij het gevoel alsof ik een bladzijde van een boek van Richard Scarry aan het bekijken was.
In het zuiden is een hoge en kilometers lange witte klif te zien met daarvoor een breed strand waar kleine figuren over bewegen. Vanaf het hoogste punt loopt er wandelpad naar dit strand. Wij hebben die niet gedaan maar mochten we nog een keer in de buurt komen dan is dit wel een uitstekende plek voor een wandeling. Al zou ik dan wel op het strand beginnen zodat je begint met klimmen.
Fossielen zoeken
Uitzicht naar het zuiden op het strand en de kliffen
Het strand is met de auto te bereiken via het dorpje Escalles. Hier kan je natuurlijk in de zomer je uitstekend vermaken met traditionele strandactiviteiten maar ook als het niet zo warm is biedt dit strand een nog leuker vertier; de witte kalk rotsen zijn overladen met miljarden fossielen. Na een goede najaarsstorm ligt het strand vol met ammonieten en die mag gewoon oppakken en meenemen.
Maar terug naar het uitzicht op de Cap. Het eerder genoemde Escalles ligt in heuvelachtig landschap dat op sommige stukken zelfs redelijk steil is. Vanaf de top van de klif ontplooid het landschap zich als een lappendeken en dat geeft een zeer aardig beeld.
Militaire geschiedenis
Omdat het zo dicht bij Engeland ligt en strategische waarde heeft, zijn militairen hier ook in de weer geweest. Als je goed kijkt is dat ook nog goed te zien.
Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog heeft Hitler, net als Napoleon trouwens, hier naar de overkant staan kijken. En dat geeft toch een beetje historische sensatie dat je op een plek staat waar de grootste slechterik van de twintigste eeuw heeft gestaan.
Hoewel de Duitsers in het najaar van 1940 nog een ernstige poging hebben gedaan om het luchtruim boven Engeland te veroveren is het nu voor historici wel duidelijk dat Hitler nooit echt geïnteresseerd was om het eiland te veroveren. Hij kon wel leven met de Engelsen als buren. Andersom lag dat echter anders en de Engelsen trokken het slecht dat de Duitsers de dienst uitmaakten in Europa. De blik van Duitsland richtte zich daarom al snel op het oosten en daardoor veranderende er veel voor deze streek.
Lag in 1940 de nadruk op een aanval op Engeland, vanaf 1942 lag werd de streek ingericht op het afslaan van de aanval van de andere kant van het water. Hoewel die uiteindelijk in Normandië plaatsvond, waren de Duitsers ervan overtuigd dat die bij Calais zou worden uitgevoerd.
Duitse bunkers
En zoals wij Nederlanders weten resulteerde deze angst in enorme bouwlust voor met name bunkers. De hele kust stond er vol mee en Eisenhouwer zag dan ook scherp dat een aanval hier zou eindigen in een drama. Een flink aantal van deze bunkers staan er nog en in een aantal zijn musea gevestigd. Een paar kilometer ten zuiden van Cap Blanc Nez staat er ‘Batterie Todt’ waar liefhebbers van oorlogstuig hun hart kunnen ophalen. Zo staat er een enorm stuk geschut dat bijna 90 kilometer ver kon schieten.
Hoewel de Engelsen en Amerikanen hier hun aanval op Europa dus niet zijn begonnen, zijn er wel flink wat bommen gevallen en dat is ook nu nog heel goed te zien. In de loop van 1944 wilden de geallieerden natuurlijk graag de Duitsers laten denken dat de aanval hier zou plaatsvinden en niet in Normandië.
Hiervoor hadden aan de andere kant van het water enorme legerkampen gebouwd met opblaasbare tanks en houten vrachtwagens. Vanuit de lucht zag het er uit alsof in Kent een enorme troepenmacht was samengetrokken. De Amerikanen stelden zelfs hun beste generaal, Patton, aan om dit papieren leger aan te voeren.
De heuvel achter de kaap zit vol met bomkraters.
Maar het bleef niet alleen bij papieren kanonnen. De Amerikaanse en Engelse luchtmachten werden regelmatig ingezet om een bombardement uit te voeren op de Duitse stellingen. De kraters die deze bommen hebben gemaakt zijn nog altijd goed te zien in het landschap direct rondom Cap Blanc Nez.
Monument
Tot slot is er de top zelf die leuk is. Bij mooi weer is het er redelijk druk maar er is ruimte genoeg om alles goed te bekijken. Er staat een enorme obelisk ter ere van de mannen die zijn gevallen om het kanaal open te houden in de Eerste Wereldoorlog. Deze pilaar werd trouwens in 1940 snel verwijderd, zo werkt het natuurlijk ook.
Maar veel leuker is de natuur om je heen. De begroeiing doet denken aan onze Hollandse duinen met laag struikgewas waar tal van dieren wonen. Die worden bejaagd door talloze jachtvogels waar we lang naar hebben staan kijken hoe deze hun prooi vanuit de lucht aanvallen. Omdat je zo hoog staat vliegen de vogels op dezelfde hoogte of zelfs lager en dat is een bijzonder perfectief.
Orgues de l’Ille sur Tet: wonderbaarlijk landschap **
Reisprogramma
Nu ligt dat natuurlijk vooral aan mijn verwachtingen. Ik had zag ooit een item van een bekend reisprogramma op televisie over Orgues de l’Ille sur Tet. Het was een professioneel gemaakt item en omdat ik Frankrijk redelijk ken maar hier nog nooit gehoord had trok het direct mijn aandacht. De presentator maakte er een mooi verhaal van en vertelde enthousiast over dit wonderbaarlijke geologisch verschijnsel. Ik raakte op mijn beurt er van overtuigd dat ik toch mooi een verscholen pareltje van Frankrijk gemist had.
Toen wij een paar maanden later een week Frankrijk bezochten wilde ik dan ook graag naar Ille sur Tet om de Orgues te bewonderen. Daarbij hou ik ook wel van plekken met een leuke naam en Tet valt zeker in deze categorie. Andere zijn Prats de Mello en St. Cirque Lapopie bijvoorbeeld. Niet geheel toevallig lag Orgues de l’Ille sur Tet op de weg naar drie ‘Beaux Villages’ en we besloten om dit wonder der natuur op de terugweg naar onze gîte te bezoeken.
Boven staan bomen die de bovenlaag van harde steen vast weet te houden. Is die eenmaal weg dan spoelt het regenwater het zachte steen eronder weg.
Met nog tien kilometer te rijden naar Ille sur Tet opende de hemelpoorten zich. Een spectaculaire regenbui dwong ons een tijdje langs de weg te stoppen waarna Zeus zijn bliksem inzette om het meteorologische spektakel compleet te maken.
De bui was nog niet helemaal afgelopen toen we de lege parkeerplaats opdraaiden. De bliksem kwam nog een keer in alle hevigheid terug waardoor we ons niet buiten de auto waagden. Na tien minuten durfden we het aan en vonden we een gesloten kassa. De boel was dicht omdat het te gevaarlijk was vanwege de onweer.
Het was al laat in de middag en ik dacht niet dat we nog naar binnen konden maar gelukkig was de vrouw achter de kassa er van overtuigd dat het gedaan was met het slechte weer en besloot de boel nog een uurtje open te gooien. Nadat wij de kaartjes hadden gekocht begon ze hard in een mobilofoon te roepen om te vertellen dat we in aantocht waren en dat haar collega andere kant nog niet naar huis kon.
Sculpturen
Na een korte wandeling langs allerlei leuke sculpturen van menselijke hand zagen we de karakteristieke zuilen achter een heuvel opdoemen. Een nieuw loket diende zich aan waar we onze kaartjes lieten zien. Of we het erg vonden als zij alvast naar huis ging want haar dochter zat daar te wachten en die was een beetje van slag door het noodweer. Nadat wij ons akkoord hadden gegeven werd het loket snel gesloten en haastte de poortwachter zich naar haar dochter. We waren ineens alleen in de attractie en dat was wel een leuk idee, alsof je bij je wildvreemden in huis bent.
Het rook heerlijk naar verse regen die door de droge grond gulzig werd opgenomen terwijl de zon zich ook weer liet zien. Na een kleine klim stonden we ineens in een vreemd maanlandschap dat aan alle kanten was omgeven met steile zandkleurige kliffen van minstens vijf meter hoog.
Vreemde rotsformaties
De kliffen hebben allemaal het zelfde patroon; smalle halve zuilen van de grond tot aan de top die een beetje lijken op orgelpijpen. Dat verklaard ook direct de naam. Bovenop groeien duidelijk struiken met hier en daar een boom.
Je kan heel dichtbij de rotsen komen waar je duidelijk kan zien wat het water er mee doet.
Dit wonderlijk landschap is kort gezegd een berg die is weggespoeld door regenwater. Dat is een vrij normaal fenomeen maar hier is dit verhaal net even anders gelopen. De basis van de berg is gevormd tijdens een extreem warme periode. Omdat er geen ijskappen waren en de oceaan veel minder diep was, lag de zeespiegel veel hoger. Hierdoor lag bijna heel Frankrijk onder water en miljoenen jaren lang zakte allerlei rommel naar de bodem en vormde zo een dikke laag. Toen het klimaat kouder werd trok de zee zich terug. In deze tijd werden niet alleen op de Noord- en Zuidpool maar ook op de toppen van de bergketens werden ijskappen gevormd.
Ook de Pyreneeën verdwenen onder een pak met sneeuw en ijs en de gletsjers strekten zich langzaam maar zeker uit. Ook de streek bij l’Ille sur Tet werd bedekt met een gletsjer die allerlei steen en puin uit het hooggebergte op deze plek dumpte. Toen het weer warmer werd en het ijs zich terug trok lag er laag van harde steen boven het zandsteen dat eerde op de bodem van de zee was gevormd.
Maar dan zijn we er nog niet want deze harde laag werd bij elkaar gehouden door bomen, struiken en andere vegetatie. Dit veranderde toen mensen de grond begonnen te bewerken waardoor de harde bovenlaag niet meer werd beschermd. Hierdoor kreeg het regenwater en de wind vrij spel waardoor al snel een groot deel van de bovenlaag verdween waarna de zachte onderlaag werd weggespoeld.
Maar niet alle vegetatie verdween waardoor kleine delen van de harde bovenlaag er nog zijn terwijl daar om heen de zachte onderlaag weg is gespoeld. Oplettende lezers hebben al geconcludeerd dat dit landschap nog niet zo heel lang bestaat en dat is ook zo. Omdat het proces doorloopt wordt steeds grond weggespoeld en zal het ook niet heel erg lang meer duren voordat het allemaal verdwijnt.
Verantwoordelijkheidsgevoel
Op sommige plekken is er een kloof in de kliffen waar onze kinderen met veel plezier door heen begonnen te rennen. Bezorgd dat we iets kapot zouden maken vonden we dit in eerste instantie niet zo’n goed idee en stonden we opvoedkundig te schreeuwen. Het had weinig zin en nadat we op een uitlegbord hadden gelezen dat de wandelroute door de kloof loopt waar ons nageslacht net was verdwenen hielden we er ook maar mee op. Verantwoordelijkheidsgevoel zit je soms gewoon een beetje in de weg.
Door de nauwe kloven wandelen is leuk en je hebt continue het gevoel dat om de hoek je een wagentje van de NASA tegen zal komen. Omdat het allemaal niet zo heel groot is, de paden zijn goed aangelegd en de grasperkjes uitstekend zijn geknipt heb je meer het gevoel dat je in een parkje of een tuin loopt.
Dat mag de pret natuurlijk niet drukken. Orgues de l’Ille sur Tet is een leuke attractie en als je in de buurt bent moet je zeker even een kijkje nemen. Reken op een uurtje om het allemaal te zien. Ook voor kinderen is het leuk!